Van Portland naar Acadia NP

Alweer vroeg zijn we uit de veren. Het was een brakke nacht, waarin we veel wakker werden door aankomende en vertrekkende gasten in het hotel. En de jetlag speelt ook aardig op.

De reis gaat vandaag richting Portland naar de beroemde kreeftenkust.

Daar gaan we kijken of we een hotel kunnen vinden voor de komende nacht. Een camping hebben we nog niet in het schema opgenomen eerst maar eens genieten van de kingsize matrassen.

Bij het visitorcenter krijgen wij allerlei folders mee en vragen gelijk of er betaalbare motels of andere soortgelijke overnachtingsadressen zijn.

Met een stapel folders gaan we op pad.

Na een mijl of vijfentwintig hebben we de volgen stop: een liquerstore en nog wel een outlet da’s boffen veel wijn voor weinig geld!!

Na een half uur gaan we gepakt en bezakt weer op pad met voor de komende week alcoholische versnaperingen genoeg.

De volgende halte is D&D donuts. Daar verkopen ze koffie met een reuzen cranberrymuffin lekker!!

Na dertig mijl stoppen we nog maar eens, het is tenslotte vakantie! In een enorme mall wordt nog even een truitje met lange mauwen aangeschaft voor als het in de avond een beetje fris wordt.

In het visitorcenter kregen we de tip om niet helemaal in het centrum van Portland te gaan zitten want de prijzen zijn dan vrij hoog.

Dus zoeken wij er een in de buurt van een enorme shopping mall: Comfort Inn.

Volgens de folders die wij hebben gekregen een van de goedkoopste hotels in deze regio. Het is tenslotte maar voor een nacht.

Om een uur of twee arriveren we bij het hotel. Er heerst een bedrijvige sfeer. Bij de receptie staat een dame met heel veel noten op haar zang dus geduldig wachten is dan de boodschap.

Na ongeveer een kwartier zijn we aan de beurt. Renée vraagt of er nog een bed vrij is en laat gelijk de folder zien van de aanbieding.

Als door een wesp gestoken zegt de receptioniste dat die aanbieding alleen voor de wintermaanden is of voor een andere stille periode in het jaar.

De aanbieding van 69 dollar is nu 198 dollar voor een nacht.

Dat is ons echt te gortig. Dan maar geen kingsize matras! Op naar de camping; vannacht op twee matjes van 60 centimeter moet ook lukken!!

Op camping Wassamki Springs worden we allervriendelijks ontvangen. Een oudere dame. kijkt in de computer of er nog ergens een plaatsje vrij is. Ze slaat de letters zo hard aan op het toetsenbord dat ik denk: “Die slaat de letters dwars door de desk”. Met een vriendelijke grijns zegt ze met trots nog net een plekje te hebben. Plaats C7 is voor de komende nacht voor ons.

Wij zoeken de plek ergens tussen de enorm grote RV trailers van de Amerikanen, bouwen ons tentje op en proberen de stroom aan te sluiten maar dat is pech.

Daarvoor heb je een speciale adapter nodig.

Geen nood, even vragen bij de receptie. Daar zit denken wij een oude oorlogsveteraan op een stoeltje de zaken voor de dame bij de receptie in de gaten te houden. Hij let er vooral op dat je de camping op de daarvoor bestemde weg verlaat.

We vragen vriendelijk of hij een oplossing heeft voor ons probleem.

Een moment zeg de man, ik denk dat ik u wel kan helpen. Een minuut later komt hij met de adapter terug. Alleen nog even vijf dollar statiegeld inleveren en kunnen we weer vooruit.

Trouwens: de hardware store is na drie mijl naar rechts daar kun je deze waarschijnlijk wel kopen.

We hebben ook nog een stukje verlengsnoer en een paar gasbommetjes nodig dus op naar

“De winkel van Sinkel”.

We vinden er alles behalve een gasbommetje voor onze eenpitter. Dat moet in de stad bij de firma Diks worden gekocht dus: op naar de vierde of vijfde Mall vandaag.

En ja hoor na wat zoeken hebben we ook gas dus kan er vandaag niets meer aanbranden!!

Terug op de camping zien we dat we buren hebben gekregen.

Een grote Dodge en een Harley staan op het plekje naast ons en er lopen drie grote jongens en twee dames en waarschijnlijk de vader van het stel.

Met zeer korte instructies wordt de Dodge ontruimd en worden de tenten, maar liefst vier stuks, opgezet en net als op een schaakbord een keer of tien verplaatst.

Dit alles gaat gepaard met militaire commando’s dus het kan niet anders of vader dient het vaderland.

Ook de moeder van het stel laat zich niet onbetuigd. Als zij de jongens toespreek gaan ze keurig in het gareel staan en als moeder is uitgesproken marcheren ze weer af.

Na anderhalf uur staat alles keurig opgesteld zoals vader het had bedoeld, inclusief het nieuwe kooktoestel en de oven voor de verse broodjes. Het grote bunkeren kan beginnen.

Drie dozen met pizza, de afmetingen ”large”, komen tevoorschijn en worden gevierendeeld.

De oven doet de rest. Nu heerlijk smikkelen en smullen daarna nog een lekker toetje in de vorm van ijs ook “large” natuurlijk.

Zo kunnen wij nog wat leren over wat je allemaal moet meenemen op een driedaags kampje van de familie, als het je aan niets mag ontbreken.

Wij verlangen richting bed. Nog steeds met een beetje jetlag en wat vermoeide ogen schuiven we behoedzaam in ons schamele onderkomen. Draaien in bed moet op commando.

Net als we een beetje zijn ingedut horen wij iets van een film die wordt afgespeeld.

Voorzichtig gluren wij waar het geluid vandaan komt. Dat blijkt van de overkant te komen waar een mega trailer staat die over zijn uitschuifmodule een laken heeft gespannen en via een laptop en beamer een film op het doek produceert. Met een twintigtal genode gasten wordt het tafereel bekeken.

Na een half uur gaat bij ons het licht; uit morgen weer een dag.

Dag 3

Lekker geslapen maar wel weer vroeg wakker beginnen we aan dag drie.

Inmiddels is ook de andere buurman uit de veren. Hij is onderdeel van een jong stel dat uit het noorden komt van de USA waar zij vakantie hebben gevierd in het National Park Acadia.

We raken in gesprek en de buurman verzekerd ons dat wij dit park niet over mogen slaan, want volgens hem is dit het mooiste park van heel de USA.

Vol trots legt hij via de kaart uit waar we beslist naartoe moeten en wat je echt niet over mag slaan. Heel veel nuttige informatie dus.

Ook buurman militair is uit de veren en hij maakt koffie. Willen jullie ook een bakkie vraagt hij. Daar kunnen wij geen nee op zeggen.

Zo ontstaat een gezellig gesprek en weer krijgen we allerlei informatie waar wij veel mee kunnen.

Aan het eind van het gesprek blijkt dat “moeder militair” een vakgenoot van mij is. Zij komt om te helpen bij een groot evenement dat zondag in Portland wordt gehouden: De 10 km loop van Portland.

Na het afscheid gaan wij op pad richting NP Acadia.

Na een uurtje of vier toeren komen we in de buurt van het National Park. We zien wel heel veel auto’s die kant op gaan we stoppen nog een keer om de tank te vullen van de auto.

Ons servies is nog niet geheel compleet, we zijn op zoek naar een paar glaasjes waar we een wijntje uit kunnen drinken.

Renée ziet aan de kant van de weg een bord: Campingstore, dus wij er op af.

Bij binnenkomst blijkt het een zaak te zijn waar ze geweren, pistolen, handgranaten en alles wat maar met militairen te maken heeft verkopen, behalve een paar plastic wijnglaasjes dus snel weg uit deze toko.

We komen in het NP Acadia en gaan op zoek naar een plekje op de camping.

Ik ben lid van de KOA organisatie dus de eerste de beste camping die we van deze organisatie tegen komen gaan we informeren of er plaats is. Mis geen plaats, vol, maar u kunt wel naar onze dependance, dat is 2 mijl verderop.

Dat is wat ons betreft geen optie, dus dan maar naar de suggestie van de buurman in Portland.

En ja hoor: prijs! We kunnen nog kiezen uit drie plekjes waarvan een ons wel aanstaat. We boeken gelijk voor drie nachten.

De tent wordt opgebouwd, (daar zijn we zeker een kwartier druk mee!) en daarna naar de supermarkt voor de hoognodige inkopen.

Zo eindigt deze dag met een mooi stekkie op de camping en verheugen we ons op het Park morgen.

Dag 4

De dag begint voor ons vroeg, om een uur of vier zijn we wakker.

Een groepje kikkers en padden reageren op donker en licht. Dat betekent dat als de nacht valt de padden hun vocabulaire van de beste kant laten horen.

Het is draaien en keren maar om een uur of zeven ben ik er helemaal klaar mee en sta op uit ons onderkomen genaamd “mini Hilton”.

Een lekker bakkie thee en een stevig stukje brood van een merk met meer dan twintig granen en wij kunnen er voorlopig weer tegen.

Om acht uur gaat de receptie van de camping open en dan is er ook nog vers gezette koffie uit een soort Senseo.

Om half negen gaan we richting de grootste stad hier in het park genaamd Bar Harbor.

Bij aankomst vinden we een parkeerplaats in Main Street, recht voor een winkel vol met kerstspullen. Renée raakt door het dolle heen. Daar wil ik straks beslist naar binnen zegt ze.

Voor wie het niet weet: wij zijn nooit thuis met kerst J

Maar eerst bekijken we de hele stad. Het is spectaculair om te zien in de haven hoe groot het verschil is tussen eb en vloed.

Het is tijd om echt het park in te gaan en rond elf uur zijn we bij de Cadillac gate.

Het is een af en aanrijden van auto’s en bijzonder druk bij de uitzichtpunten.

Het is zoeken naar een parkeerplek. Het lijkt of de hele USA hier op vakantie is.

Bij de verschillende attracties is het onmogelijk om een parkeerplek te vinden.

Jordan Pond (restaurant)is zeer beroemd om zijn Popovers; dat is een delicatesse die je niet mag missen.

Daar dachten met mij nog tienduizend Amerikanen net zo over. Rondjes rijden om een parkeerplaats te vinden is sport nummer een geworden.

Het lukt ons niet en we besluiten het morgen nogmaals over te doen. In het visitor center zien we een dia reportage met daarin een spectaculaire hike: Het beklimmen van een loodrechte rotswand de The Beehive. Deze staat voor ons morgen op nummer een.

Dan wacht ons nog een klusje vandaag. Op naar de Cadillac Mountain, de hoogste top aan de kreeftenkust.

Als we boven aankomen, kunnen we net onze auto parkeren en beginnen aan de langste rondwandeling die we ooit gedaan hebben. De Amerikanen zijn zo opgewonden als ze aan deze machtige trail beginnen dat als ze het bord passeren van nog 0,3 mijl ( dat is de hele toer ) zij euforisch zijn op hun prestatie maar leuk is het wel.

Dag 5

Vandaag gaan de wandelpantoffels weer aan en al heel vroeg zijn we in het park.

Bij Sandy Beach kunnen we de auto goed parkeren en gaan beginnen aan een heftig stukje ouderwets rotsklimmen.

Voor Renée een extra uitdaging omdat zij niet geheel vrij is van hoogtevrees.

Adembenemend zijn de uitzichten vanaf deze rots over het National Park.

Onderweg passeren we twee klimscholen die druk aan het oefenen zijn met abseilen en rotsklimmen.

Het zweet gutst ons van de ledematen maar het is zeer de moeite waard en uiteindelijk bereiken we veilig de top en na een mooie afdaling de parkeerplaats waar onze auto staat.

En nu op weg naar Jordan Pond House voor de Popovers!!

Bij aankomst zijn we nog te vroeg. Het is pas kwart voor elf en om half twaalf gaat het restaurant pas open.

In de buurt is ook nog en soort braderie, daar gaan we eerst een kijkje nemen.

Dat is inderdaad een kijkje; in tien minuten zijn we klaar. Dan maar weer terug naar Jordan Pond House.

Het is nu kwart over elf en we kunnen gelijk aansluiten in de rij die voor het restaurant staat.

Onvoorstelbaar hoeveel mensen hier een vorkje willen meeprikken maar absoluut de moeite waard.

Na de heerlijke lunch gaan we richting de camping om onze verhalen op te schrijven in onze Blog. NP Acadia was echt de moeite waard!

Morgen gaan we richting de White Mountain!!