Gisteren
hebben we de dag besloten met een lekkere BBQ en met ongeëvenaarde
aardappelsalade van de Amish. Daarna lekker onder de wol in “mini Hilton” en
slapen.
We blijven
drie dagen op deze camping. Het park heeft de afmeting van ongeveer de helft
van Nederland, dus zelfs in drie dagen kunnen we niet alles bekijken.
Om zeven
uur staan we op en gaan natuurlijk eerst een bakkie halen bij Hardee’s en dan
richting het NP.
We melden
ons aan bij de Thornton Gap Entrance Station; 9 mijl van Luray.
De parkwachter
staat al klaar met een “big smile” om onze park pas te controleren.
Ook geeft
ze ons informatie mee voor in het park wat we allemaal kunnen zien en
bewonderen. Het hele park ( 101 miles lang) is onderdeel van de Appalachian trail
die totaal 2176 miles lang is en door 14 staten loopt
We kiezen
er voor om ongeveer 35 mijl zuidwaarts te rijden, dan hebben we precies een
derde van het park gehad.
Volgens de
mevrouw van de outdoor shop in Luray is dat het mooiste deel van het park.
We zijn nu
op een hoogte van ongeveer 3200 ft en beginnen aan de Sky Drive Road, onderdeel
van de Blue Ridge mountains, over de toppen van de heuvels in het park. We
hebben helaas pech met het weer; het eerste stuk zit potdicht van de mist, dus
geen uitzicht. Ook spettert het een beetje en de temperatuur zakt tot 54 graden
Fahrenheit dat is ongeveer 12 graden Celsius, best fris.
Na een
half uur komen we de eerste trail tegen om eventueel morgen te lopen: de Stone
Man. Deze wordt beschouwd als een van de mooiste van het park. Volgens het boekje
is de trail 1.6 miles en doe je daar ongeveer anderhalf uur over.
Het lijkt
als je de berg van de zijkant bekijkt dat je er een gezicht a profiel van een
man in ziet en kunt hem als je dat wilt beklimmen.
We rijden
door en komen bij de Dark Hollow Falls. Deze had ik thuis al aangemerkt om te
gaan lopen. Ook deze trail is anderhalve miles met een zeer steile afdaling
naar de watervallen. Zeer zeker niet doen bij nat weer!
Renée
wilde gelijk de wandelpantoffels al aan trekken en op pad gaan. Zij is na een
paar dagen autorijden weer klaar om in de benen te gaan. Ze is de Tuckerman in
de White Mountain al weer vergeten, terwijl als ik ergens een heuveltje snel
wil nemen, mijn benen nog altijd niet geschikt zijn voor de volgende Marathon.
Na
anderhalf uur zijn we op een van de hoogste punten van het park: 3500 ft bij
het Byrd visitor center. Onvoorstelbaar wat ze van dit center hebben gemaakt. Op
alle mogelijke manieren kun je informatie krijgen over het park.
De dame
achter de balie vraagt aan ons welke documentaire wij willen zien. We kunnen
kiezen uit drie verschillende. We kunnen niet kiezen en bekijken ze alle drie
en dat is een uur stil op je krent zitten.
Het
bijzondere van alles is dat ze voor ons tweeën de films starten en wij vinden
het hilarische dat we alleen in de zaal zitten.
Het meeste
indruk maakt de film over de aanleg van de Skyline Drive die in 1933 begint.
Het is volop crisis en een groot deel van de bevolking is werkloos.
Het
rekruteren van de mannen draait op volle toeren. Iedereen die een document
tekent kan aan de slag voor $30 per maand.(Normaal verdient men in die tijd
ongeveer $17 per week.)
Om in
aanmerking te komen voor zo’n contract moet je achttien jaar zijn.
Daar wordt
behoorlijk de hand mee gelicht, zelfs jongens van 14 jaar zien kans om stiekem
te worden
gerekruteerd.
We eten
een hete Minestrone soep om weer een beetje op temperatuur te komen en
vervolgen onze weg.
Dan wordt
de aandacht getrokken door iets bruins in de berm. Het lijk op een ree die dood
leuk naast de kant van de weg zijn maaltijd bij elkaar scharrelt.
Dit zie je
in Europa zelden of nooit. We kunnen nog dichter met de auto er bij komen maar
het beest eet onverstoorbaar door.
Prachtig
om er een paar foto’s van te maken temeer omdat het zo bijzonder is.
Dier nummer
twee van het park, de zwarte beer, hebben tot dus ver niet ontmoet en dat hoeft
ook niet.
Bij Swift
Run Gap Station verlaten we het park en gaan richting Luray naar de camping
terug. Op het moment dat we op de camping zijn is het weer ons helaas nog steeds
niet goed gezind. Net als we alles hebben geïnstalleerd begint het opnieuw te
regenen en vluchten we de “laundry” in om ons verhaal verder af te schrijven.
Het blijft
regenen en we halen ook alle spullen om te koken maar naar de laundry. Als we
net klaar zijn met eten komen Dann en Cynthia binnen met voor 2 wasmachines
wasgoed. Er staan er 4 en ook nog 4 droogtrommels dus dat moet lukken. We raken
aan de praat en voor we het weten is de was klaar en kan alles in 2 drogers.
Weer weten we de tijd snel vol te kletsen en na 45 minuten zijn de
droogtrommels ook klaar. Helaas blijkt een van de twee niet gewerkt te hebben
en alles wordt in droogtrommel één overgelegd.
Intussen
weten we dat Dann en Cynthia oorspronkelijk uit Texas komen, nu in Arcansas wonen.
Als wij zeggen dat we de naam van de staat kennen doordat Bill Clinton daar
vandaan komt trekken ze alle twee een vies gezicht. Kennelijk zijn ze geen fan
van Bill J!
We krijgen
ook een zeer beeldend uitgebrachte verklaring over hoe lang nou precies een
Yard, een Feet en een inch is. We worden op de hoogte gebracht van LBS
(gewichtsaanduiding) en we komen er ongeveer uit hoe je Fahrenheit moet
omrekenen naar Celsius. Alles wordt door te vergelijken (geschat gewicht Thomas,
74 kg. versus Dann 190 LBS) besproken. Het is al lang geleden dat ze op school
zaten; Dann is bijna 74 jaar en Cynthia wilde het niet zeggen J maar wij denken dat ze ook net iets
boven de 70 jaar is: dus ze verontschuldigen zich dat ze het niet meer zo
precies weten.
De rest
van de was is intussen toch droog en het wordt tijd om te gaan slapen.
Wij
kruipen de tent in die gelukkig nog droog is en hopen dat het morgen niet meer
regent.
Precies
als we wakker worden rond 6.45 uur begint het weer enorm te plenzen. Nu begint
het penibel te worden, want de tent begint door te slaan. Vlug leggen we alles
in de auto en laten een lege tent met een pannetje om de ergste druppels op te
vangen achter en gaan eerst maar eens naar de dichtstbijzijnde Mac Donald om te
ontbijten.
De porties
zijn zo groot dat we samen aan één ontbijt meer dan genoeg hebben!.
Zoals in
elke Mac zit er een groepje oudere mannen op het leugenbankje elkaar van alles
wijs te maken. Vandaag zit er een groep van 5 mannen waarvan er één reuze
tomaten aan het uitdelen is uit een ander zijn tuin. We raken aan de praat en
binnen de kortste keren hebben wij ook zo’n tomaat en een foto van de heren! (Wow,
ze komen helemaal in Nederland op de foto J! )