Vertrek naar de USA!!

28 juli wil ik thuis inchecken voor Boston via Reykjavik. Ik heb het zeker 45 keer geprobeerd!
Het lukt om naar Reykjavik een boordingpas te krijgen, maar voor de doorgaande vlucht naar Boston krijg ik steeds als bericht dat ik mij moet melden op Schiphol aan de gate.
29 juli: op naar Schiphol. Een aardige dame vertelt mij dat ik een extra check krijg. Leuk dat heb ik weer!!
Dan krijg ik mijn instapkaart en ga trots richting de gate. Even mijn streepjescode checken en ......daar gaat het weer mis. De tekst op het display zegt: "Melden bij de chef ".
Na herhaaldelijk aandringen en nogmaals proberen krijg ik eindelijk groen licht. Op naar de Starbucks voor een lekkere ijs café. We zijn nu ander halfuur verder, nog 2 uur wachten en dan vertrekken we naar Reykjavik.

Ook in Reykjavik ben ik weer aan de beurt. Bij het laten zien van het paspoort en de instapkaart wordt ik verzocht even mee te gaan naar een klein kamertje voor een totale bodyscan. Eerst moet mijn handbagage open en deze wordt grondig gecontroleerd en ......wordt zomaar goed bevonden!

Dan ben ik aan de beurt. Het grote graaien gaat beginnen. Ik word van boven naar onder grondig betast. Een dame uit het zelfde vliegtuig die ook in kamertje mag kijkt wel een beetje verbaast als de wat stuurse beambte haar ook grondig van top tot teen met zijn niet geringe handjes betast. Alles went, zegt ze lachend.
Op naar Boston.  Ik ben benieuwd wat ons daar wacht als we met de koffer vol campingspullen langs de altijd vriendelijke beambte van de douane mogen.
Tijdens de vlucht blijkt dat er een dame aan boord is die zoals Renėe het zegt een beetje last heeft van ADHD.
Eerst jaagt zij een passagier van de buitenste stoel naar de middelste zitplaats. Ze heeft waarschijnlijk een fobie, wij denken “engtevrees”.
Daarna zit zij geen vijf minuten stil. Steeds vraagt ze op de een of andere manier de aandacht van haar medepassagier of de stewardess.

Bij het uitserveren van de maaltijd wordt alleen wat drank besteld: cola water en witte wijn.
Dan gaat haar eigen tas open en komt er een sandwich uit die in de vertrekhal is in gekocht. Even later komt er een heus stalen mes tevoorschijn en daar wordt vrolijk het broodje mee gevierendeeld.
Nou breekt mijn klomp. Vanaf huis wordt ik al achtervolgd voor het feit dat ik extra wordt gecheckt en dan zit er een dame aan de overkant van het gangpad met een knife van 15 centimeter!!
En ten slotte leest ze ook nog een boek met een foto van een gigantische Kalasjnikov op de voorkant. Schiet mij maar lek!!

We komen keurig op tijd aan op het vliegveld van Boston en omdat we een plaats voorin het vliegtuig hebben zijn we ook snel in de aankomsthal. Daar wacht ons een “verrassing”.

We mogen aansluiten in een rij van zeker 400 mensen om door de douane te komen. De Amerikaanse en Canadese staatsburgers hebben een eigen rij, dus die tellen niet eens mee.(Ook daar staan minimaal 200 mensen in een rij) We hebben nog geluk dat we net voor twee of drie andere vliegtuigen aansluiten, want op het hoogtepunt van het aantal wachtenden staan er zeker 1000 mensen! Iedereen moet vingerafdrukken en een irisscan laten maken en de douane heeft “alle tijd”.

Precies na één uur zijn wij aan de beurt en zowaar mogen we zonder extra controles naar binnen.(Soms zit het meeJ)

Dan gaan we op zoek naar onze koffers en die liggen al op een stilstaande band op ons te wachten. Al weer een meevaller dat we alles in één keer hebben.

Met een shuttlebus worden we voor de deur van de firma Hertz afgezet en daar staat een mooie, grote, splinter nieuwe SUV van het merk Toyota voor ons klaar! (Toyota RAV4) Het hotel vinden we door de van te voren thuis geprepareerde navigatie ook heel snel en na nog wat te eten en drinken uit een avondwinkel gehaald te hebben rollen we enigszins versleten ons bed in.

Het avontuur kan beginnen!