Epiloog!

Epiloog

Jammer, ook aan deze vakantie zit een begin maar ook een eind.

We hebben net de auto ingeleverd met 3086 gereden mijl, dat is 4937.6 km.

Even terug kijken kan haast niet in twee regels, maar ook niet in 10 A viertjes.

Het is zo gigantisch veel wat we gedaan hebben en natuurlijk zijn er de absolute hoogtepunten.

Om te beginnen een super vlucht via Iceland naar Boston. Alles mooi op tijd en ook de auto halen bij Hertz was appeltje eitje. Het hotel voor de eerste overnachting was in de buurt.

Dan begint zo’n vakantie al van een leiendakje

We rijden eerst een stuk naar het noorden naar Portland. De eerste overnachting is  op een camping. Er moet nog wel het een en ander worden aangeschaft voor we echt kunnen eten en slapen, plus alle elektronica moet worden opgeladen.

Tent opbouwen en naar de hardware store: 6 meter verlengkabel, een koekenpan, twee platte borden, een afwasteiltje en een plaatje om het vlees te grillen op de barbecue, die iedere plaats op een de camping wel heeft, en het feest kan beginnen.

We raken in gesprek op de camping met een buurman die ons adviseert naar Acadia NP te gaan en dat blijkt geen miskleun. Zelf hebben we deze thuis ook al gezien en het blijkt echt een toplocatie.

Na dit bezoek gaan we naar White Mountain; ook daar op een camping in de tent.

Een bezoek dat ons nog heel lang zal bijblijven is als we het over de Tuckerman Trail hebben. Een klim door een ravijn met geen meter pad maar alleen maar rotsblokken.

Na vijf uur klimmen, komen we helemaal gesloopt boven, maar “we made it”

Het volgende item zijn de Niagara watervallen met als overnachting voor dag 1: Motel Jade Inn.

Te goor voor woorden, wat een vieze tent. Ik krijg nog de kriebels als ik er aan denk.

Maar één misser mag op deze trip.

De volgende dag weer snel naar een camping. Niagara een zeer toeristisch gedoe met een wandeling naar Canada.

Nu trekken we zuidwaarts richting Shenandoah NP. Onderweg proberen we een plaatsje te bemachtigen op een camping in Virginia, maar door de drukte lukt dit niet. Overal is het stampend vol. Dus toch maar weer een motel maar nu een met het keurmerk “goed” en dat lukt. Shenandoah, ook zeer de moeite waard om rond te struinen. Wat een geweldige natuur.

We duiken nu het stedenprogramma in, te beginnen in Washington. Een leuk bezoek aan de stad. Jammer dat we zo ver weg zitten; 45 min. met het busje van de camping naar de stad.

Er is ook niks dichterbij te vinden wat op een camping lijkt en de motel en hotel prijzen rijzen de pan uit.

Uiteraard zijn het Witte Huis en de begraafplaats Arlington, waar de meeste van de Kennedy ’s begraven liggen, het hoogtepunt van deze stad.

We logeren voor de verandering in een Cabin met een heus plastic matras, waar we wel onze thermarest matjes overheen leggen, comfortabel en droog.

De tweede stad is Philadelphia en weer zitten we een flink stuk buiten de stad.

Ook hier zijn campings een zeldzaam verschijnsel dus wordt het dit keer een luxe onderkomen, namelijk een hotel bij het grootste winkelcentrum wat de USA rijk is.

Met de trein kunnen we naar de stad. Het is een fraaie stad waar veel te zien en te beleven is; een aanrader.

Via Princeton gingen we door naar de stad onder de steden: New York.

Heerlijk om hier weer terug te zijn en totaal andere dingen te zien en te bekijken dan laatst in oktober.

Hier kamperen we weer lekker met de tent op een stuk grond ter grootte van een postzegel.

Dat staat in geen enkele verhouding met de Big Apple maar we doen het er maar mee. Lekker knus J.

Uiteraard komen we in deze stad tijd te kort, maar dat is dan voor het volgende bezoek.

Een ding is zeker we zijn hier niet voor de laatste keer geweest.

Nu op naar een van de leukste schiereilanden die we de laatste jaren hebben bezocht: Cape Cod. Je moet er geweest zijn. Prachtige natuur en stranden plus leuke stadjes.

Heerlijk om er een dag of vier te vertoeven en dit keer in een motel.

Langzaam komt de finale in zicht. We willen graag nog de Freedom Trail lopen in Boston, maar er is een addertje onder het gras. Ons laatste motel ligt 17 mijl uit het centrum van Boston.

En vanaf deze plaats is er geen openbaar vervoer naar het centrum. Dat is een streep door de rekening. Parkeren is niet te betalen. Voor een uur moet je al $ 8,- aftikken!! Wel zijn ze zo vriendelijk max $ 35 per dag in rekening te brengen.

Maar niet getreurd. Er is wel een grote Mall waar eten en andere snuisterijen onze ogen verwennen.

En ook voor Boston geldt, een goede reden om nog eens terug te keren.

Dit is zo ongeveer het slot van deze onderneming. We zijn op weg naar Reykjavik. 

Er komt nog een overnachting in IJsland aan. We worden na een telefoontje dat we er zijn keurig opgehaald door de taxi shuttle van het hotel. Binnen 5 minuten zijn we er. Wanneer we de kamer zien schieten we alle twee in de lach.

Na alle Kingsize bedden en alles groot, groter grootst, krijgen we nu een kamer met aan elke muur een heel smal opklapbed en een kleine wastafel. 

Dat is het toilet op de gang en een douche hebben we niet kunnen ontdekken. Maar….. we kunnen een paar uur slapen en krijgen zelfs om 5.00 uur een ontbijt. 

Een harstikke leuke, geslaagde onderneming. Niet uit een reisgids maar simpel zelf samen gesteld, met veel natuur en steden.

Ik hoop dat u van onze Blog heeft genoten!! Verhalen met een knipoog.

Morgen vliegen we door naar Amsterdam en de rondreis door 13 staten van het Noord-Oosten van de USA is dan voorbij.

 

                Hartelijke groeten, 

        Renée en Thomas Schoots                         

Beste volgers, vrienden en bekenden,

Al onze boeken zijn nu online bij www.mijnbestseller.nl en gepubliceerd! Na veel uren van zwoegen achter mijn PC, de nodige - tijdelijke - writers blocks en wat 'geniale ingevingen'zijn ze nu eindelijk klaar en ik ben er ontzettend trots op! Ik heb mijn boeken uitgegeven via Mijnbestseller.nl en daar zijn ze onder andere ook te koop. Ik stel het op prijs als je deze mail naar vrienden wilt doormailen.

Hieronder staat een korte omschrijving van onze boeken: Als kleine jongen mocht helpen met het bouwen van mijn vaders eigen caravan. Nadat het project klaar was togen wij ieder weekend, als het weer dat toeliet, er op uit. Vanaf dat moment heeft het kampeer virus mij besmet en ben ik nog steeds niet genezen. Nu 55 jaar verder zijn we nog steeds zeer actief bezig met het bedenken van allerlei reizen en nieuwe vormen van kamperen. Het resultaat kun je lezen in de reisverslagen die zijn gemaakt en die wij hebben opgetekend in deze boeken. We hebben Europa verdeeld in twee delen. Zuidoost Europa en Zuidwest Europa. Landen zoals Griekenland, Turkije, Albanië, Kroatië in het zuidoostelijk deel en Portugal, Spanje en Frankrijk in het zuidwesten van Europa.Marokko in Noord Afrika met een trekking in de Hoge Atlas. Reizen met rugzak te voet, met een daktent, en niet te vergeten ons eigen ontwerp de "Multisleur" hebben ons begeleid op onze (stroop)tochten door 16 landen, waarde volle ontmoetingen met verschillende culturen. Verhalen met een knipoog. Veel lees plezier.

Hopelijk heb ik hiermee jullie interesse kunnen wekken in onze boeken. ze zijn te koop op http://www.mijnbestseller.nl

http://www.mijnbestseller.nl/site/index.php?r=userwebsite/index&id=ThomasSchoots

Met vriendelijke groet, Thomas & Renée Schoots

Cape Cod slot

Wat doe je op een van de laatste dagen van je vakantie? Mijmeren of het wel leuk was?

Wat hebben we nog niet gedaan?

Zijn we echt geen dingen vergeten te kopen, ook altijd een item in de VS met zijn vele Outlets Hoe krijgen we alles weer in de koffers?

Zo komen er nog vele vragen op die we kunnen bedenken.

Maar het eerste waar wij aan denken is: hoe leuk maken we de laatste dagen van deze reis.

En daar is niet veel fantasie voor nodig. We hebben nog een gedeelte van het schiereiland niet gezien, de noordwestkant, daar zijn nog een paar leuke items om op af te gaan.

We rijden naar de plaats Sandwich, waar een Heritage moet zijn die min of meer is ingericht voor kinderen, maar ook voor ‘jong volwassenen zoals wij’ vinden er wel iets van hun gading.

We rijden er in een slakkengangetje heen. Het is maar 17 mijl en we zijn niet gewend aan zulke mini afstanden in dit toch wel immense land.

Als we in de stad komen zien we gelijk 3 goed gevulde kerken, aan het aantal auto’s te zien die er voor de deur staan en het is tenslotte zondagmorgen.

Voor de rest is het nog stil op straat. We stoppen op de parkeerplaats van een van de musea die de stad rijk is, het Glasmuseum.

Maar erg veel trek hebben we niet om de deur te bestormen en binnen polshoogte te gaan nemen wat er allemaal is uitgestald.

Het is een mooie dag en het liefste zoeken we een buiten activiteit, dus op naar de Heritage, lekker in de natuur. Bij aankomst zijn er al behoorlijk wat auto’s en is er al een heuse rij voor het loket waar je je dollars kan slijten.

Renée vraagt als ze aan de beurt is of er ook nog korting wordt gegeven als je een bepaalde leeftijd heb bereikt J. maar daar is geen sprake van. Gewoon de volle mep betalen. Daarna kunnen we met het polsbandje dat je krijgt om, het park bestormen.

We beginnen met een reuzen houten spin, vlak bij de ingang, waar de kinderen heel blij tussen de poten poseren voor de klikkende camera’s van hun ouders, die op hun beurt roepen dat de gezichtjes vooral vrolijk moeten zijn.

De natuur is prachtig, in het park is alle flora en fauna vertegenwoordigd.

Voor de kinderen is er veel te beleven in het park. Van het raden of een plant wel of niet giftig is tot het knutselen van insecten met allerlei frutsels.

Maar Renée denkt: Ik ben nog op vakantie en word vandaag al weer getest met het omgaan van kinderen terwijl dat over een week pas weer hoeft.

Bij een voordracht in een soort arena worden we al aardig “verwend” met huilende kids,

die het niet kunnen waarderen dat hun ouders zulke rare dingen op zondag bedenken terwijl er op de TV en het internet zoveel meer te beleven is.

Wij gaan nog even bij een tentoonstelling van oude auto’s kijken die hier ook getoond worden. Twee vliegen in een klap, dat denken ze hier ook, natuur en auto’s kunnen best samen.

Na een lekkere lunch verlaten we het park en zoeken voor het eerst in deze vakantie het strand op om eens lekker een uurtje van de zee te genieten.

Dat is geweldig voor Renée, een liefhebber van een uurtje strand. Bij mij is dat een beetje anders. Mijn probleem is dat ik heel moeilijk stil kan zitten en dat manifesteert zich al na vijf minuten.(ADHD??)

De oplossing voor mij is een vooral spannend boek mee en een camera, dan sleep ik me wel door dit uur heen J.We hebben het alle twee naar onze zin en daar gaat het tenslotte om.

Om drie uur gaan we richting Motel waar en daar kom je niet onderuit, het pakken voor de thuisreis gaat beginnen.

Onder het motto: Alles wat je hier laat is mooi meegenomen!!

  

Een bijzondere ontmoeting!

Een bijzondere ontmoeting.

We gaan op weg richting Hyannis. Volgens Renée moet hier een markt zijn, maar alles wat we hebben gevonden, geen markt. Maar wat dan wel?

Bij het oprijden van het schiereiland Cape Cod komen we bij het Visitor Center.

De dame achter de balie legt ons uit wat er te zien en te horen is.

Een ding heb ik heel goed onthouden, dat is dat de Kennedy ’s hier in Hyannis hun zomer verblijf hebben gehad.

Er wordt in de stad gefluisterd waar die woning is, maar keihard bewijs vinden we niet.

Vragen en nog eens vragen, we worden van het kastje naar de muur gestuurd.

Maar ik zal het vinden! Op een gegeven moment zie ik een klein winkeltje dat open is.

Ik denk dat de eigenaar ons wel wijzer kan maken, maar ook hij blijft vaag.

Het moet ergens in de buurt van Port Hyannis zijn, zegt hij.

Ingetikt in de TomTom en wij op pad. Na een mijl of drie zijn we in Port Hyannis en hier gaat de speurtocht verder.

En weer vinden we een klein winkeltje met achter de toonbank een mevrouw die mij heel glazig aankijkt als ik de vraag stel waar het huis van JFK is.

Als u hier links gaat en aan het eind weer, dan bent u in de buurt zegt de dame, maar je kunt niks zien zegt ze er gelijk achteraan.

Dat zou jammer zijn en daar hebben we niet Mevrouw en Mijnheer de rechercheur voor uitgehangen.

Opgeven is geen optie, dus de eerst volgende die op straat loopt wordt de vraag gesteld: Waar hebben de Kennedy ’s hun buitenverblijf gehad?

Twee keer links zegt de man kortaf, kennelijk willen ze rust in de tent en niet aan allerlei mensen uitleggen waar ze hun verblijf hadden. Dat is begrijpelijk maar ik wil het weten en als het kan het ook nog op de kiek zetten! Basta!

Na twee keer links weer niks. We stoppen aan de rechterkant van de weg en ik spring uit de auto, houd een fietser staande en vraag: Kunt u mij zeggen waar de Kennedy ’s hebben gewoond?

Ja, zegt de fietser, een vriendelijke man van ongeveer 65 jaar, dat weet ik en wat wil je weten? Ik vraag hem of het verhaal klopt dat de Kennedy ’s hier gewoond hebben in hun vakanties en hij zegt dat het zo is. Zet je auto maar op het parkeerterrein dan zal ik je het laten zien. Het is niet eenvoudig en je moet de weg weten zegt Robert, (hij had zich inmiddels voorgesteld.) “Kom maar mee”. We lopen vanaf de parkeerplaats over een heel smal paadje, richting de zee.

We komen uit op een houten pier en daar krijgen we de aanwijzingen hoe we het huis kunnen vinden. Robert legt precies uit wie van de Kennedy clan waar heeft gewoond.

We staan voor het huis van Joseph, (het eerste huis met een eigen bioscoop en kegelbaan), de vader van JFK. Links van dit huis staan nog drie huizen waar John F, Robert en Ted Kennedy hun optrekjes hadden. Werkelijk een adembenemende locatie.

We zijn heel blij met de informatie die we krijgen van Robert en prijzen ons gelukkig dat we hem tegen zijn gekomen. Het blijkt echt dat het heel bijzonder is dat we door over een privé steiger te stappen weer op openbaar strand kwamen waardoor we dit hebben kunnen zien.

Robert is fotograaf en we hebben genoten van zijn uitleg. We wisselen een adreskaartje uit en ik zeg contact te houden met hem.

Voor de liefhebbers van mooie foto’s is hier zijn website http://robertbestphotography.com

Van hier gaan we terug naar het centrum van Hyannis om het museum van JFK te bezoeken. Hier kunnen we zien wat een bijzondere familie het eigenlijk was.

Foto’s van hoe zij hun jeugd hier hebben doorgebracht met vader Joseph en moeder Rose.

Maar ook later toen JFK al president was en ontmoetingen had met onder andere Lyndon B Johnson. Er werd dan ’s morgens gewerkt en ’s middags een potje getennist of gegolft.

Een bijzondere story, die als een soort rode draad door een deel van onze vakantie loopt.

Eerst het bezoek aan het Witte Huis, daarna aan de begraafplaats Arlington en ten slotte zien we alle foto’s hier in het museum over de gelukkigste periode uit zijn korte leven hier in Hyannis Port.

We rijden verder richting de haven van Woods Hole om te kijken wat de mogelijkheden zijn om naar het eiland Martha’s Vineyard te gaan.

Maar al heel snel blijkt dat dit een kostbaar plaatje wordt om het met eigen auto te doen.

Als voetganger moet je of een fiets of een scooter huren om nog iets van het eiland te zien. We vinden het te kort om op een dag heen en weer te gaan, dus blijft dit voor een volgende keer als we weer in de buurt zijn.

Dan maar naar de Supermarket om een gebraden kip te scoren en lekker vers fruit met een goede salade. We zijn klaar met het fast food en eten heerlijk in het motel waar we een mogelijkheid hebben om het ook nog warm te serveren.

Weer is er een dag omgevlogen, morgen de laatste dag op Cape Cod 24-08.

Cape Cod dag1

Dag 1 op Cape Cod begint regenachtig. Dit zijn we de laatste weken ontwent dus moeten we ons programma een beetje aanpassen.

Een beetje lamlendig komen we pas om 07.15 uur ons bed uit dus hebben we lekker uitgeslapen. Al denkt Renée hier iets anders over, voor haar had er nog een uurtje bij gekund. Maar als we het licht aanknippen en we zien de gigantische puinhoop aan kleding en kampeerspullen in de kamer liggen, springen we alle twee recht en gaan aan de slag.

Na een uur en drie kwartier zijn we zover. h\Het meeste is uitgezocht en verdeeld in koffers.

Op naar het ontbijt dat bestaat uit een bagel en wat muesli, een kleine muffin en uiteraard een beker jus en koffie.

Na dit te hebben weggewerkt gaan we pad richting het Cape Cod National Seashore, langs de Atlantic Ocean.

We bezoeken een kleine markt met vijf kramen in het centrum van South Orleans.

Na dit kleine oponthoud gaan we verder naar het visitor center van het National Park.

Daar krijgen we de nodige informatie over Cape Cod en alles wat er te zien is in het Park.

Ook bekijken we twee filmpjes van het ontstaan en het behoud van Cape Cod.

De park pas is ons al zeer goed van pas gekomen. Vandaag moet je voor iedere parkeerplaats aan de zee $ 15 betalen, maar met de National park pas is het gratis.

Ook hier wordt de legitimatie van de pashouder met de card zeer goed bekeken en pas daarna mogen wij als pashouder gratis parkeren.

Het is heel bijzonder om het hoogte verschil van de duinen met de zee te zien.

Ook het verhaal bij de vuurtorens is apart. Deze zijn al drie keer verplaatst in verband met dreigende afkalving door de zee op de duinen.

Wat ik als heel apart ervaar is het huisje waar de kabel die onder de Atlantische Oceaan doorloopt, aankomt en dat hier destijds de mogelijkheid van communicatie met Europa is ontstaan.

Het gaat langzaam richting Provincetown.

Het aantal Liquor stores is niet te tellen en wij dachten nog wel dat we voordat we het schiereiland opreden onze wijnvoorraad op peil moesten brengen omdat we bang waren dat we geen flesje meer konden kopen J!

Maar het blijkt dat het geen reservaat is en dat het wat een drankje betreft het je hier aan niets ontbreekt.

Ook aan Motels geen gebrek. De een na de ander duikt op langs de enige weg die het schiereiland rijk is. Pretparken zijn ook een must, ook daarvan is het aantal niet te tellen.

Cape Cod wat betekend Kaap Kabeljauw, is een publiektrekker eerste klas. In het weekend komen duizenden Amerikanen hier naar toe, van Boston tot New York, om eens lekker uit te blazen en dat kan. Mogelijkheden genoeg.

In Provincetown aangekomen gaan we op zoek naar een parkeerplaats. Nou dat treft!

Bij alle parkeerplaatsen waar we langskomen, staat het bord: VOL. Na 20 minuten hebben we in de stad rondgereden zonder maar een plaats te kunnen vinden.

Uiteindelijk wordt het een plaats bij de lokale buurtsuper. Dat is dan wel een stukje lopen maar dat hebben we er graag voor over.

We lopen het centrum in en kunnen onze ogen niet geloven. Wat een maffe en hilarische stad is dit. We maken het restant van een soort carnaval mee. We zien mensen verkleed in de meest exotische en erotische kleding die door de straten van Provincetown lopen en die het grootste plezier hebben. Vandaag is het de sluiting van een week feest.

Iedereen poseert graag voor een foto en het is vermakelijk hoe dat er aan toe gaat.

  

   

Op weg naar Cape Cod !!

Twee dagen New York zijn voorbij! Nu op voor het laatste deel van onze rondreis: Cape Cod.

We verlaten de stad via de Noord kant van Manhattan; De Bronx dan West en East Channel via New Haven naar Stonington voor een overnachting in het groen.

Ook weer op een KOA camping en ook hier weer een zorgelijke blik van de mevrouw achter de balie als we om een plaatsje in de zon vragen.

Nee, alle tentveldjes zijn in het bos volgens de baliemedewerkster, dus wij opgetogen met de plattegrond waar wat plaatsen op aangekruist zijn het bos in om te kijken of er nog een mooi vlak plaatsje is voor twee arme tentkampeerders.

Niks. Niet een stukje vlak terrein om onze “mini Hilton” op te zetten. Overal is het zo schuin dat we bang zijn morgen ‘buiten’ wakker te worden.We overwegen te vertrekken, maar Renée zegt nog een keertje te gaan vragen of het echt niet mogelijk is om op een van de vele lege plaatsen, waar anders de campers van 15 meter lengte staan, voor een nacht een klein tentje te zetten.

Gelijk vraagt Renée hoe het toch kan dat op alle KOA campings zoveel plaats is maar altijd een zorgelijke blik als je om een van de wat betere plaatsen vraagt.

Zou er iets aan het reserveringssysteem niet kloppen.

De dame achter de balie kan er geen antwoord op geven. Misschien annuleren die mensen wel, zegt ze.

Maar toch niet allemaal, zegt Renée. Daarvoor komt het te vaak en op te veel campings voor. De medewerkster heeft geen idee en zegt dat zij (terecht) alleen over haar eigen camping kan spreken. Maar: licht geïrriteerd stemt ze toe dat het bij hoge uitzondering mag.

Dat is dan geregeld, maar we snappen er nog steeds geen barst van.

De volgende keer neem ik mijn knuppel mee!!

Later als we in de Laundry kijken zien we een hele stapel met enveloppen waar plaats nummers op staan voor als er zo’n ‘campertje’ op komt rijden als het kantoor gesloten is. Daar kun je er een van kiezen en dan ga je daar gewoon staan. Schiet mij maar lek!

De tent wordt opgebouwd en lekker in de zon genieten we van deze stek.

Na een goede nachtrust verlaten we de camping op weg naar een paar dagen op Cape COD. Het lijkt ons fantastisch om in het National Park, wat langs de kust ligt, eens heerlijk rond te struinen.

We boeken een kamer in een Motel om lekker een paar dagen te relaxen en bij te komen van alle strapatsen die ook deze vakantie weer had. Zo gaan we beginnen aan de slotweek.

U hoort nog van ons!!

New York dag 2

Het dagprogramma is voor vandaag zo ingedeeld dat we dingen gaan doen die we vanwege het drukke programma in oktober niet hebben gedaan.

Eerst gaan we naar Staten Island. Deze Ferry boot is er eigenlijk voor de forensen die in Manhattan werken en is gratis.

En aangezien hij vlak langs het Vrijheidsbeeld vaart hebben de toeristen dat ook ontdekt.

En dat betekend dat als de Rush hour achter de rug is, zij massaal gebruik maken van dit tripje, aangeboden door de stad New York.

We lopen het eerste stuk vanaf het WTC onderlangs Battery Park. Hier is een hele nieuwe promenade aangelegd vanwaar je een schitterend gezicht heb op Ellis Island en het Vrijheidsbeeld

Bij de Ferry is het nog rustig, de boten varen om het half uur, maar tien minuten voor de afvaart loopt het storm met allemaal toeristen en waar toeristen zijn is het dringen geblazen.

Het gaat uiteraard om het beste stekkie aan boord met het fraaiste uitzicht.

Als de hele horde aan boord is,vaart hij in ongeveer een half uur naar Staten Island

.

En daar begint het gedrang opnieuw. Sommigen, die dit trucje meer hebben gedaan, weten precies wat ze moeten doen om direct de Ferry terug te hebben.

Zodra de loopplank aanligt en het hek wegschuift sprinten ze snel via de Exit naar de vertrekhal, om nog als allerlaatste voordat de schuifdeuren dicht gaan mee te glippen aan boord en dat scheelt dan weer een halfuur wachten.

Wij maken keurig het rondje af, inclusief het wachten op de volgende Ferry.

Na anderhalf uur is het rondje compleet en gaan we richting Pier 17. Volgens ons boek heb je vandaar een spectaculair uitzicht over de baai.

Onderweg kijk ik nog eens op de folder die we gekregen hebben en zie dat er met kleine letters op staat dat Pier 17 wordt verbouwd en gerenoveerd en pas in 2015 weer in gebruik wordt genomen. Een missertje dus J ! Maar een alternatief is er wel voor handen.

We staan voort het Helikopterplatvorm en kijken elkaar aan. Zullen we of zullen we niet.

We zullen niet, Renée vindt het wel heel spannend maar is bang om ziek te worden.

Dan  is wel je dag naar de knoppen en dat is het niet waard.

Op naar de metro en richting Chelsea, de wijk die de laatste jaren in het nieuws was.

Piet Oudolf is een van de architecten van de High Line. Een niet meer in gebruik zijnde oude spoorweg en station zijn omgetoverd in een schitterende wandelpromenade boven de straten van Chelsea. 

Prachtig om te zien hoe allerlei hoeken zijn benut met banken en planten en ander snuisterijen; heel fraai. Dat de spoorbaan en het station zijn behouden en er iets voor deze wijk is ontwikkeld waar nu veel toeristen komen om te flaneren op de High Line is een geweldige opkikker voor de buurt.

Na een uurtje te hebben rondgewandeldgaan we ergens een klein hapje halen. Ook hier weer een leuk snufje! Je bestelt wat je wilt eten en dan krijg je een soort wekker mee. Als het apparaat gaat knipperen is je eten klaar en kun je het komen afhalen!

Het laatste wat we niet mogen overslaan is Century 21, de outlet bij uitstek voor merkkleding schoenen en parfums.

Horden toeristen drommen door het gebouw om de beste koopjes te bemachtigen.

Op ieder etage een batterij kassa’s waar met plastic geld (credit card) enorme bedragen worden uitgegeven en niemand lijkt een idee te hebben over hoeveel geld ze nu eigenlijk uitgeven. Manden vol met kleding verlaten hier de tent. Onvoorstelbaar wat een gulzigheid zich van de mens meester maakt als het om koopjes gaat.

Wij konden er dit keer niets van onze gading vinden Jammer maar de volgende keer in New York slaan we de winkel zeker niet over.

We hebben in twee dagen nu ongeveer zestien uur gelopen in de stad en gaan terug naar de camping om maar eens wat op papier te zetten en de foto’s te bekijken.

Later op de avond gaan we richting New Jersey City om een eettentje op te zoeken.

Je hoeft niet echt te zoeken want het ene restaurant zit vast aan het andere.

Het gaat er allen nog maar om wat wil je eten: Fast Foot bij Mc Donalds, Dunkin’ Donut, Indiaas, Vietnamees, Frans of Italiaans? Het is er allemaal.

We gaan voor de Pizza.

Alleen de maten van deze Pizza’s lopen de spuigaten uit. Ze zijn zo mega groot dat ik er een week genoeg aan heb.

De kok zegt dat er ook wel “small” is en dat: hij aan alle wensen kan voldoen.

OK zegt Renée: Een pizza small, de helft met kaas een de andere helft zonder kaas.

De kok kijkt ons aan of we van Mars komen. Zo’n belachelijke bestelling heeft hij nog nooit gehad en hij lacht zijn mond vol met gouden tanden bloot.

Maar zegt hij er gelijk achteraan: “Het komt goed, beloofd is beloofd”.

En inderdaad na tien minuten staat keurig de Pizza met en zonder kaas op tafel en eet smakelijk grijnst de kok en lacht weer zijn hele gebit bloot.

En nu onder de wol. Twee dagen Big Apple we zijn gesloopt J.

New York is de derde grote stad voor ons deze vakantie, maar staat met stip op één!!

Lekker slapen, morgen weer een dag!!

  

New York dag 1

Rond half negen vertrekken uit Priceton richting New York. We ontbijten onderweg wel.

We stoppen bij Dunkin’ Donuts, daar is het ook gemakkelijk om in te loggen voor onze Blog.

Het spektakel met de krab moet uiteraard ook naar Nederland.

Wat opvalt, is dat er vier tot zes banen vol zijn met verkeer dat richting de New York rijdt.

en dat deze Dunkin’ Donuts binnen compleet leeg is. Buiten bij het afhaalloket staat het stampvol.

Dat komt omdat de Amerikaan in de auto een ontbijt kopen en op eten tijdens de rit naar het werk. Alleen als er hoge nood is kom je naar binnen naar een van de twee toiletten die de zaak rijk is.

Dat is ook opvallend, dat er zo weinig sanitair is in de Restaurants en ook bij de grote warenhuizen zijn de toiletblokken dun gezaaid.

Nadat we de blog hebben geplaatst gaan we verder naar NY. De camping die ik heb uitgezocht ligt vlakbij de Holland tunnel die onder de Hudson rivier doorgaat.

Het is een RV park en dat betekent dat het vol staat met enorme kampeertrailers maar ze hebben ook aan de tentkampeerder gedacht.12 plekjes zijn er gecreëerd met de afmetingen van een postzegel.

Er ligt kunstgras waar ons tentje op kan. De afmetingen zijn 2.50 m x 4.50 m dus zeer ruim.

We melden ons aan en omdat dit de enige camping is die we al acht maanden van tevoren hebben gereserveerd en al de helft hebben betaald zijn we snel klaar.

We krijgen de instructie dat we snel moeten uitladen en de auto buiten de camping mogen parkeren. Niet echt handig als je de auto gebruikt als opslagplaats.

In onze “mini Hilton” is nergens plaats voor. Zelfs een paar extra sokken erbij in de tent past echt niet J!

Dus dat wordt een heen en weer geloop van jewelste met je wijntje, je toiletspulletjes, het pyjamaatje en zo gaat het maar door.

Het frappante is dat de heren met de enorme Campers ook nog hun pick-up die achter die camper hangt wel op het terrein mogen stallen.

Er wordt duidelijk met twee maten gemeten. Large en mini en de mini verliezen het op deze camping dik. Maar ja, daar is dan ook de prijs naar zeggen ze dan, want wat is nou $55 per nacht als het goedkoopste hotel $186 rekent voor een nachtje slapen, zonder ontbijt uiteraard. Dus niet klagen op naar de stad.

We nemen de metro die op 10 minuten lopen van de camping is en gaan als eerste naar het memorial monument.

Bij WTC komen we boven de grond en gaan kijken of het mogelijk is om in het museum, wat in oktober nog niet open was, maar nu wel, een kijkje te nemen.

Nou daar komen we snel achter. Niet te doen. Er staat een onafzienbare rij mensen dat zijn weerga niet kent.

Dus dat moeten we maar bewaren voor het volgende bezoek aan NY.

We merken aan alles dat het veel drukker is dan in oktober in deze vakantietijd.

Er is ook veel veranderd. Een aantal gebouwen zijn af waaronder de Freedom Touwer.

Ook het metrostation onder het WTC is weer in gebruik.

Mooi om te zien dat zo heel langzamerhand alles zich beetje bij beetje weer hersteld.

De volgende stap is richting Brooklyn Bridge, een van de mooiste in NY. Ik wil hem graag nog een keertje vanaf Manhattan lopen en ook hier zijn weer massa’s mensen.

Als we de brug op lopen zie ik een heel oud mannetje achter een rolstoel lopen duwen en hem nauwelijks vooruit krijgt. Dat zijn dingen die ik niet kan aanzien en ik heb even aan de oude baas voorgesteld dat deze jonge snotaap de rolstoel wel voor hem naar boven wil duwen. Daar is de man heel erg blij om. Terwijl ik met de rolstoel naar boven dender komt Renée een stuk langzamer met de oude baas van 82 jaar achter ons aan. Intussen is ze in een geanimeerd gesprek. De mensen blijken uit Argentinië te komen en meneer vertelt dat hij op Koninginnedag altijd op de ambassade uitgenodigd wordt om de verjaardag van hare majesteit mee te vieren. Hij krijgt dan altijd een oranje tulp opgespeld. De reden dat hij uitgenodigd wordt is dat hij altijd in de “agricultuur” gezeten heeft en zaken met Nederland deed. Hij verheugt zich nu al op de volgende koningsdag en is apentrots op “zijn Maxima”!

Halverwege de brug zegt mevrouw dat het ver genoeg is. Ze bedankt mij wel vijf keer en is heel erg blij dat er nog zulke mensen op de aarde rondlopen die wat over hebben voor de medemens.

Ik vind het niet zo bijzonder, dat doe je gewoon zolang je zelf gezond bent, punt uit.

We maken wat mooie plaatjes op de brug en gaan dan weer naar een gedeelte van de stad die ik wel ken, maar Renée nog niet.

Op naar China Town en Little Italy; twee wijken die totaal verschillen maar het aanzien zeer zeker waard zijn.

In de Chinese wijk zie je heel veel winkels met specialiteiten uit China, zoals groeten, vruchten, kruiden en ook veel vis, maar ook wel restaurants.

Daar in tegen vind je in Little Italy veel meer restaurants en minder winkels en de uitbaters zijn natuurlijk van Italiaanse afkomst.

We slenteren heerlijk rond en drinken in een Chinees theehuis een drankje samengesteld door de barman; een slush met mango en aardbeien, heerlijk!

Op naar de metro richting Grand Central Terminal. Het is inmiddels RUSH hour en dat komen we te weten. Het is persen geblazen in de metro en met half ingehouden adem en buik leggen we de volgende tien stations af.

In het Grand Central kijken we even in de enorme aankomsthal waar duizenden mensen zich naar een of ander spoor spoeden. Zeer vermakelijk om te zien alhoewel daar ook de helft hun telefoon raadpleegt en niet op of om kijken of er meer mensen voor hen lopen.

Dus het bijna botsen, komt hier ook heel vaak voor, want het sms’je of de mail is belangrijker dan de omgeving niet waar.

We nemen Lexington AV en gaan richting Times Square en passeren het Bryant Park.

Hier staat een enorm scherm opgesteld. Er wordt een film vertoont in het kader van het zomer filmfestival: Shining

Het is nu vijf uur een het hele park is bedekt met dekens die uitgespreid liggen. Eerst dacht ik aan klassiek Vondelpark slapen maar het blijkt dat mensen hier ver voor aanvang hun stekje gaan innemen.

En er is gratis Popcorn en water waarmee de jeugd ook weer blij is want er worden handenvol zakjes en flesjes water opgehaald bij de stalletjes.

Zo langzamerhand gaan we ook weer richting tent. We nemen bij Penn station de rode metro lijn naar down Manhattan maar na een paar stations bekruipt mij een onaangenaam gevoel. We zitten in rood maar het had blauw moeten zijn, dus stappen we uit en staan dan op Seventh AV. We zien de Freedom Touwer en dat is de goede richting naar Grove Street. We besluiten te lopen en schatten dat het een 20 minuten zal zijn, maar dat valt tegen! Dat wordt ruim drie kwartier.

Gelukkig staan er een aantal stalletjes bij aankomst van het metrostation waar we lekker kip met rijst kunnen kopen. Zelf koken hoeft dus niet meer vanavond.

Als we alles op hebben verschijnt er een Skunk op de camping en dat zijn over het algemeen niet zulke lieverdjes en bovendien stinken ze ook nog.

Met veel kabaal wordt het dier verjaagt en kunnen wij beginnen aan een goede nachtrust, nodig voor dag 2!