Om 9.00
uur vertrekken we van de camping na een spookachtige nacht in de laundry.
We rijden
naar Shenandoah Park en de zon, die we de laatste dagen maar weinig gezien
hebben, schijnt uitbundig.
Gisteren
had ik een gesprek met de eigenaar van de camping die van Zwitserse afkomst is,
over het spookachtige weer in en rond het Shenandoah park.
Hij
vertelde dat het met de hoge luchtvochtigheid te maken heeft en de hoogte plus
de enorme hoeveel bos die het park kent. Hij zei er gelijk bij dat het morgen
prachtig weer zou worden en het klopt exact.
Gek, die
laatste opmerking heb ik meer gehoord van Oostenrijkers en Zwitsers:” Morgen
ist das wetter wieder schön”.
We klimmen
omhoog naar 3000 feet, steken nu het park dwars door en rijden een schitterend
dal in. Links en rechts wat (Amish) boeren en mensen die vooral hun handwerk
zoals quilts aanprijzen. Er is veel appelcider en honing in alle maten en
soorten te krijgen.
De weg
richting Washington wordt breder en drukker. De camping die we op het oog hebben
ligt zo’n 28 mijl van het centrum van Washington. Dat lijkt veel maar dat is
het niet voor Amerikaanse begrippen.
Omstreeks
half een zijn we op camping Capitol KOA campground.
De
ontvangst is echt Amerikaans vriendelijk en ik kan nog net uitbrengen dat het
wel goed gaat met de ogen op half elf van de slaap na een brakke nacht en nog
steeds die putlucht in mijn neus.
Eerst
kiezen we voor een plaats voor de tent maar “de escort”, die ons naar onze plek
begeleid ( bij KOA campings gaat niets zonder escort J) zegt dat het waarschijnlijk vannacht
weer gaat regenen en dat ze ook cabins hebben. Dat is niet tegen dovenmansoren
gezegd.
Weer eens
lekker op een plastic matras J daar zeg ik dit keer geen nee tegen!
Na een
verkwikkende nacht ontwaak ik uit een diepe roes. Lekker weer eens zo’n nachtje
doorhalen. Een lekker ontbijt met rozijnen-notenbrood en een kop thee dan zijn
we klaar voor Washington DC.
Om negen
uur staan de busjes gereed om ons naar het centrum van de stad te brengen.
Tom, onze
chauffeur, geeft een nummertje scheuren met een busje ten beste en precies 45
minuten later staan we voor het Capitol, ”het huis waar niemand werkt” volgens Tom.
We gaan de
lange rij met trappen op en staan dan aan de ene kant oog in oog met het imposante
gebouw het Capitol en aan de andere kant kijken we uit over de The National
Mall. Een gigantische laan met talrijke musea en andere hoogwaardigheid
gebouwen.
We lopen
eerst richting het “oude postkantoor” waarin nu talrijke restaurantjes en koffiehuizen
zijn gevestigd.
We
passeren het Court of Justice en daar staan een aantal camera’s opgesteld voor
de ingang. Ik zeg tegen Renée “Laten we eens even kijken wat hier aan de hand
is”.
Ik zie een
interview met een “statige” heer en ook de schrijvende pers is aanwezig.
Aangezien
ik ook schrijf, weliswaar maar een blog maar toch, kan ik mijn nieuwsgierigheid
slecht onderdrukken en vraag aan een dame die ijverig aantekeningen maakt waar
het allemaal overgaat.
Zij gaat
mij heel uitgebreid uitleggen dat James Risen een boek heeft gepubliceerd wat
hij geschreven heeft in de tijd in dat hij in Irak verbleef.
De
informatie die hij daarbij gebruikte was geheim en hij wil niet prijsgeven wie
zijn bron is en wordt hiervoor vervolgd. Het is een al jaren lopend conflict en
er zijn intussen duizenden handtekeningen verzameld van mensen die het met
James eens zijn en vinden dat de persvrijheid geschaad wordt als James
veroordeeld zou worden.
Deze handtekeningen
worden nu aangeboden door de in de USA zeer bekende TV Host Phil Donahue. Wie
kent hem niet. Vandaar de massale opkomst van de pers.
Maar we
waren op weg naar “het oude postkantoor”“ en dat is nog een paar blokken
verder.
De
koffietrek is op dit moment best hevig en na een kwartier lopen staan we oog in
oog met jawel “het oude postkantoor”.
Op een
bord achter het hek staat dat dit pandje (ongeveer net zo groot als het paleis
op de Dam) wordt gerenoveerd dus pech en nog geen koffie.
Aangezien
wij normaal iedere ochtend rond acht uur al aan een lekkere bak zitten begint
ons lijf ook een beetje ontwenningsverschijnselen te vertonen. Met nerveuze
trekjes en een beetje beverig hunker ik nu echt wel naar het heerlijke bruine
vocht.
We lopen
stevig door en passeren het Ronald Reagan huis; ook daar geen koffie.
Dan maar
door naar het Witte Huis.
Imposant
om dit te bekijken. De beveiliging is er erg hoog en we moeten het doen met de
plaatjes die we schieten door de tralies van het hek.
Maar toch
is het wel indrukwekkend dit gebouw van dicht bij te bekijken.
En dan is er
eindelijk KOFFIE bij Cosi, een Joods koffiehuis met heerlijke koffie en een
echte Joodse koek!!
Daarna
bekijken we de andere zijde van het Witte Huis. Ook deze kant is heel
imponerend.
Uiteraard
zijn er veel toeristen maar dat is in het geheel niet storend.
We
beginnen nu aan een serieuze kant van de Amerikaanse geschiedenis.
De dood
van de President Kennedy heeft op mij en ik denk op meer dan de halve wereld
bevolking een zeer diepe indruk achtergelaten.
Dat is ook
de reden dat wat mij betreft een bezoek aan de begraafplaats Arlington niet mag
worden over geslagen.
We nemen
de metro en gaan naar de andere kant van de Patomac River. Daar zien we als we
als we bovengronds komen het niet afzienbare ereveld met duizenden kruizen van
gevallen militairen. Heel erg indrukwekkend.
In het
informatiecentrum van de begraafplaats krijgen we een folder met daarin een
beschrijving waar de belangrijkste personen liggen begraven.Het hele ereveld is verdeeld in kavels en op kavel 45 vinden we de Kennedy's: John F, Robert, Edward en Joseph en ook het graf van Jaqueline en hun kinderen.Ik krijg
kippenvel als ik er aan terugdenk.
Ook de
stromen mensen die min of meer rechtstreeks naar het graf van de Kennedy’ s
gaan is heel bijzonder. Je hoeft alleen maar de stoet mensen te volgen en zij
brengen je langs de graven. Een bezoek dat je niet snel vergeet.
We keren
weer terug naar het centrum van Washington en gaan naar China Town om te kijken
of we nog een kleine snack kunnen scoren. Dat moet lukken gezien het aantal
restaurants dat hier zijn.
We vinden
er een die heerlijke broodjes maakt met Rostbeaf en Turkey en deze vinden
gretig aftrek. Ze zijn net als alles in de States BIG. Een complete maaltijd.
We dwalen
nog heerlijk door de stad. Als we bij het sportpaleis Verizon center komen waar
een basketbal grootheid aan een soort kruisverhoor wordt ontworpen kijken we
even hoe dit afloopt. Er worden een aantal vragen op hem afgevuurd die hij moet
beantwoorden. Hij mag er maar twee missen als dat er meer zijn krijgt hij een “penalty”.
Hij weet niet wat dat is totdat hij de tweede vraag mist en er twee mega kerels
een enorme teil met ijswater boven zijn hoofd leeg gieten. Hij springt met een
enorme sprong op en zegt dat hij tijdens zijn spel deze hoogte niet eerder
heeft gehaald.
De menigte
ligt in een deuk en de fotocamera’s leggen alles vast.
Het einde
van het bezoek aan de stad komt dichterbij. Om vijf uur komt Tom ons halen bij
het Capitol en brengt ons weer veilig op de camping.
Weer een
TOP DAG. Morgen gaan we richting Philadelphia!